Jaren geleden werkte ik als vrijwilliger in een vlindertuin, dat was heel bijzonder. Eigenlijk wil ik jullie graag even meenemen naar die wereld. Als Holist kijk ik sowieso wel naar mijn binnen en buitenwereld maar ik leerde daar pas écht hoe dat werkt. Bij vlinders is namelijk ieder detail belangrijk. Alles heeft een rol binnen het (voort)bestaan van het proces om een vlinder te kunnen worden. 

Een vlinder word je namelijk niet zomaar.

In beginsel legt de vlinder een eitje, en daar begint het gedonder al want dat kan niet zomaar ergens omdat dat toevallig zo uitkomt. Nee, een vlinder moet het eitje precies op een plant leggen waar het rupsje van kan eten en zich kan ontwikkelen. Een waardplant, de naam zegt het al, is zeer waardevol want zonder kan het rupsje niet overleven. Los van de gevaren zoals sluipwespen, de wind, zon, de slechte conditie van de plant of een gemeente die het weer eens niet begrepen heeft en de plant met rups en al weg maait.

Waar dit verhaal nou naartoe gaat? Ik denk dat wij mensen niet zoveel verschillen van de vlinders. Het probleem bij mensen zit ‘m in de fase om rups te kunnen zijn. Rupsen zijn niet zo geliefd als vlinders, ze hebben genoeg planten nodig om te eten, worden opgegeten, geparasiteerd of overgeleverd aan de natuur. Maar zelfs bij moeder natuur zijn ze niet veilig; als de rups 4 of 5 keer van ‘jas’ veranderd is verpopt het.. ja ‘het’, want de rups is geslachtsloos. Dus waar al die ophef bij mensen en genders steeds vandaan komt snap ik ook niet, iedere vorm is er immers al.

De pop verblijft bij dagvlinders op de waardplant, bij nachtvlinders verpopt de rups ondergronds. Dit duurt een aantal weken. Het meest fascinerende deel blijft een raadsel; het moment waarop de vloeibare substantie die ooit rups was, zich in 48 uur tot vlinder vormt. Als het lelijke propje met pootjes zich ontdaan heeft van de pop (uitsluipen) moet het ergens aan kunnen hangen om de vleugels binnen een aantal uren op te pompen en de roltong tot één geheel te laten worden.

Eigenlijk is het hele proces een veranderend leven vol fases, uitdagingen en de kracht om te overleven, dan eindelijk in volle schoonheid de vleugels uit te slaan. 

Daar stopt de vergelijking met ons mensen. Het enige doel van de vlinder is immers om zich voort te planten, wij kunnen toch iets meer. Al laten we dat steeds vaker.

De uitdagingen, gevaren of kansen zijn deels bepaald door waar je wieg gestaan heeft, als je die al had.

Verder ontplooien ook wij ons door de invloeden die we tegenkomen in het leven. Dat te kunnen en te mogen is een voorrecht, iets wat helaas niet overal ter wereld zo is. We hebben de kracht om lief te hebben, te binden en in liefde los te laten. Hoe kleurrijk je ook rond fladdert en hoe bijzonder, glanzend of beschadigd of je vleugels ook zijn, hierin zijn we allemaal gelijk. 

Het is tijd om ons dat te herinneren want als hakenkruizen een regenboogpad vergruizen zoals recent in Groningen, dan is er iets goed mis. Laten we liever kijken naar hoeveel moeite het kost om zo’n kleurrijk mens te kunnen zijn.