Leestijd: 5 minuten

Eerlijk gezegd twijfelde ik of ik dit wel wilde delen, het voelt wel heel bloot. Ik deel het toch omdat het ‘verborgen leed’ is, wellicht is het ook wel taboe. Ik zal niet de enige zijn die het overkomen is en of dat nou komt doordat je kind overleden is of door een andere oorzaak maakt niet zoveel uit. Wat je niet bespreekbaar maakt bestaat ook niet, de kosten en de ellende er omheen bestaan echter wel, dus lees dan toch maar mee.

Na een jaar of twee uitstellen en op aandringen van mijn tandarts had ik eindelijk toegezegd. Ik heb ‘teruggetrokken tandvlees door acuut en ernstig trauma’. Tanden en kiezen komen los te staan met alle gevolgen van dien. Nou geloof ik niet dat ik nog uit hoef te leggen waardoor dat komt, maar voor wie mij nog niet kent: zie boek.

We hebben veelvuldig mijn angst besproken. Ik ervaarde een enorme weerstand om mijn hele gebit te laten trekken, en dan die muur nog waar ik steeds tegenaan knalde bij het idee. Trauma zorgt voor blokkade, zo eenvoudig is het. Mijn blokkade is dat ik zo overspoeld ben door gebeurtenissen dat ik gevoelsmatig mijn tax heb bereikt, ik kan niet nog meer inleveren. Dat klinkt best eenvoudig maar dat is het dus niet. Rationeel weet ik allemaal prima hoe het zit maar emotioneel is het idee alleen al genoeg om een tranendal te veroorzaken. Kortom, mijn grens blijkt bereikt. In mijn emotionele beleving voelt dit ook absoluut, en is er nul ruimte.

Dan loop je dus aan tegen iets waar geen ontkomen aan is en heb je iemand nodig die je kunt vertrouwen. De tandarts en ik bedachten dat ik wel in aanmerking kwam voor begeleiding bij ‘angst voor de tandarts’ in het UMC. Eigenlijk heb ik een dubbele angst, die voor de ingreep en die voor daarna.

Na de aanmelding volgde de intake door de tandarts en de psycholoog , so far, so good!

De behandeldatum was geprikt, de prothese was gemaakt en die nam ik dan ook (hoe luguber) mee in het bijbehorende bakje.

Vertrouwen bij angst… onthou jij het?

“Behandeling onder narcose

Narcosebehandelingen zorgen er niet voor dat uw angst vermindert. Daarom doen wij alleen in zeer uitzonderlijke gevallen een behandeling onder narcose.

De behandeling is dan ook altijd in combinatie met angstbegeleiding.”

www.umcutrecht.nl

Zeg nou zelf, dit klinkt best goed toch?

Daar zat ik dan (met mijn bakje) om 7:15 uur, want om 7:30 uur zou ik aan de beurt zijn. van 7:15 tot 7:45 uur ben ik al minstens keer 10x dood gegaan en eigenlijk vondt ik dat idee steeds aantrekkelijker worden.

Begeleiding, joehoe? iemand?

Op van de zenuwen stort ik dan toch maar even een korte samenvatting van 2 minuten uit bij de verpleegkundige die mijn infuus aan komt leggen. 

Het is namelijk niet het gebit in het bakje die nu de boel overhoop gooit maar een flash back waarbij ik in een ziekenhuisbed lig met mijn zoontje en dan die gordijnen er omheen, BAM. En daar doet echt helemaal niemand iets aan. 

We kletsen even, nee ze was niet op de hoogte, ja heel vervelend inderdaad. Ze was wel even het fijne luisterende oor wat ik nodig had en ik kalmeer daardoor wel iets.

Tegen de anesthesist zeg ik dat ze wel een flinke dosis extra mag geven want ach ik hoef niet persé wakker te worden. Ze verzekert me nog maar eens dat ik echt weer wakker wordt, lekker dan, dat heb ik weer. 

Ik krijg over mijn kleding een jasje aan en daar ga ik dan…

Op de OK vraagt de tandarts wat ik graag zou willen, in al mijn interne paniek kon ik ook niet veel meer bedenken dan “lees mijn boek dan maar,” zeg ik nog net voordat ik wegzak.

Rond 13:00 uur ben ik weer een beetje wakker. Op de uitslaapkamer heb ik te maken met een mopperende verpleegkundige omdat ik vannacht niet alleen mag blijven. Ook niet als er iemand best snel in de buurt kan zijn. Het laatste waar ik op zit te wachten is haar mening die ze ruimhartig deelt en ja, ik begrijp heus dat het vervelend is. Ze zegt ook dat ik daar niet in mijn eigen kleding had mogen liggen,  maar ik heb dat toch niet bedacht…

Ondertussen wordt ik met bed en al in een keurig hoekje gezet en zie ik, suf als ik ben, iedereen echt heel druk bezig met patiënten.

Ik voel me echt heel ellendig en dat komt niet alleen door de behandeling. Blijkbaar heeft mijn sluitspier het begeven tijdens de narcose en al mijn kleding is nat.

Ik zeg dat tegen een verpleegkundige maar er blijkbaar is geen verschoning of zoiets. Drie uur later als ik weer naar het toilet word gebracht probeer ik het nog maar een keer, ik krijg wel ondergoed maar ja die spijkerbroek blijft nat. Ze belt wel met de afdeling voor een narcose-hemd alleen krijg ik dat nooit.

Ondertussen biggelen de tranen nogmaals over mijn wangen en een verpleegkundige vraagt waarom? Door de narcose, om alles en omdat ik mij hulpeloos , en verloren voel. Veel tijd is er niet want tja er zijn natuurlijk meer patiënten die daar wel hoorden te zijn.

Hoe zat het ook alweer?

“De behandeling is dan ook altijd in combinatie met angstbegeleiding.”

De anesthesist gaat niet akkoord met de ‘vriend op een minuut afstand’ wat betekent dat er alsnog een bed gezocht wordt en ik een nacht moet blijven. Ik hoor veel gemopper over communicatie tussen afdelingen en stel sarcastisch voor dat ze me dan maar ergens op de gang zetten of zo. Dat is nou ook weer niet de bedoeling…

Gevoelsmatig maakt het mij niet meer uit, geloof dat ik ergens in niemandsland beland ben. Gisteravond om 18:00 uur was de laatste keer dat ik gegeten had, om een uur of 2 vandaag kreeg ik een klein bekertje yoghurt dus ik vroeg om 20:00 uur nog maar een keer of er voor mij misschien ook iets te eten is? 

Uiteindelijk ben ik lange tijd behoorlijk misselijk, fijn dat ik daar dan een pilletje voor krijg.

De narcose werkt ook lang na, pas om 22:00 uur durf ik voorzichtig uit bed te stappen, de wc te bezoeken om vervolgens uitgeput en draaierig weer te gaan liggen.

Ik weet dat het niet de bedoeling was dat ik daar zou zijn maar ik voel mij vies, vergeten, teveel en de emoties hebben mij volledig leeg getrokken… ik ben op.

Verder heb ik geen informatie/ontslagbrief of vervolg op pijnbestrijding voor de komende dagen gehad behalve “u mag paracetamol”, wat echt tekort schiet.

Ik kan mij alles voorstellen bij zorgverleners die compleet overbelast zijn door langdurige werkdruk. Misschien is het tijd dat daar extra in geïnvesteerd wordt want ik heb alleen maar veel te drukke mensen bezig gezien.  Mijn ervaring is hopelijk niet hoe het zou moeten zijn maar het lijkt me wel een leermoment.

Het was immers duidelijk met welke rugzak ik daar binnen kwam, ik had geen extra’s nodig.