Verpakt in wattenbollen ~ september 2021
Kwaliteit van leven, gemiddeld genomen is men het daar best over eens. Het is immers per persoon verschillend hoe en tot wanneer we kwaliteit ervaren.
Maar leven?
Jeetje wat betekent leven eigenlijk voor mij, en waar ligt die grens dan?
Kun je ook ‘niet leven’, maar ook niet dood zijn?
De vragen waarvan ik wel wist dat ze een keer zouden komen. Uiteindelijk is alles eindig toch, ook mijn leven, dus goed om ook daar eens over na te denken.
Dan nog een ethisch vraagstuk en dus niet zo maar te beantwoorden… Nou heb ik niet de illusie dat ik alle antwoorden heb maar ik vind er wel iets van …Want, mag het in stand houden van een leven wat niet leefbaar is, zoveel schade berokkenen aan meerdere levens (gezin) die zonder deze invloed een gezond bestaan zouden kunnen hebben in plaats van het ‘verlies van hun identiteit?” Identiteit ja, want alles maar dan ook alles komt in het teken van de patiënt te staan; gezinsleven, huis, baan, auto, dromen. Alles wat je ooit bedacht had veranderd of verdwijnt. Het word overgenomen.
De keuze zou dan zijn:
Het ‘redden’ van de voltallige familie met beperkte schade, of het in stand houden van de patiënt die geen deelnemer is van het leven.
Eens, het is een scherpe vraag maar er mag best eens hardop over nagedacht worden vind ik want:
De harde waarheid verpakken in wattenbollen verzacht de omstandigheden niet. Het maakt ze alleen minder zichtbaar.
Eerst bedacht ik me dat ik mij af moest vragen wat leven eigenlijk is, maar daar zijn wetenschappers al jaren mee bezig dus wie ben ik dan…Daarbij heb ik bij mijn zoontje duidelijk gezien hoe hij “niet leefde’ maar ook niet dood was. Als je gedrogeerd in een bed ligt ben je immers geen deelnemer van het leven, maar je bent ook niet dood. Misschien moet de vraag niet gaan over het stuk wat leven heet.
Maar moet de vraag zijn;
Wat maakt ons mens?
Volgens mij bestaat dat uit het volgende;
- Kunnen waarnemen
- Vertalen van informatie
- Ervaren van emoties
- Mogelijkheid tot delen van ervaring
- Kunnen herinneren
- Hebben van aanpassingsvermogen
- Hebben van een eigen wil
- Autonomie
Autonomie
De vrijheid van een individu om zelfstandig beslissingen te nemen, zelfbestuur dus.
Maar als ik daar uitleg over lees, zitten daar ook grenzen aan.
En daar zijn de wattenbollen weer, want ‘wij mensen’ zijn er kampioen in om oplossingen te bedenken.
Om dat wat verloren is in te pakken in wattenbollen om het minder erg te doen lijken.
Stel je nou eens voor dat je bij geboorte of door een ongeval of ziekte met meerdere van onderstaande verliezen te maken krijgt. En dat je steeds verder richting laatstgenoemde komt.
- Als we minder mobiel worden verzinnen we hulpmiddelen om die mobiliteit weer te verbeteren.
- Als we pijn hebben voeren we de medicatie op, stellen bij en tegen elke bijwerking krijgen we er nog een medicijn bij.
- Als een orgaan problemen geeft dan opereren we of vervangen het orgaan eventueel door een donor of kunstorgaan.
- Als we niet meer kunnen eten, voeden we kunstmatig.
- Als we niet goed meer kunnen ademen, beademen we kunstmatig
- Als we niet meer voor onszelf kunnen zorgen, dan eindigen we uiteindelijk met 24 uurs zorg.
- En als onze eigen kracht, de vrije wil, het autonome verdwenen is dan krijgen we het etiket dat we “niet wilsbekwaam” meer zijn.
Want we moeten, koste wat het kost zorgen dat een lichaam blijft leven. Ook als alles wat ‘mens zijn’ inhoudt, al verloren is gegaan. De menswaardigheid allang het leven heeft gelaten. Alleen door alle wattenbollen zien we niet meer wie er onder zat. We controleren of alles het nog doet. Medische controle, wassen, voeden, slangen controleren, medicatie afstellen en eventueel even luchten.
Het hoge woord moet er toch een keer uit…
We gaan een keer dood, daar is geen ontkomen aan.
De vraag is of we onzelfzuchtig genoeg zijn om menselijkheid te omarmen.
Soms heeft de dood een schoonheid die het leven niet (meer) kan bieden maar vaak is het de angst voor verlies die de leiding neemt.
Volgens mij ben ik er wel uit en ligt mijn grens bij het verlies tot zelfbeschikking. Op alle andere genoemde punten kan ik immers zelf blijven sturen.
Waar ligt jouw grens?
.
.
.
.
*Voetnoot; deze overdenking is een reactie op onderstaande (aanklikbare) artikelen.
Wederom raak. Kan niet helderder. In een scherpe taal die in mijn beleving anders is dan je andere blogs. Die wattenbollen hebben we overal in overvloed. Van een “prikje” tot “hij lacht zo lief”. Ook als de dood niet voor de deur staat, en men zelfs al een leven heeft zoals jij omschrijft en aan alle voorwaarden voldoet, dan nog weet men de watten te vinden en alles maar te ontkrachten, zalven, op te hemelen. Het is de geest van onze maatschappij.
Dus het is nog een lange weg, maar jouw missie zal gehoord worden. Zoals jij dit omschrijft: hier kan niemand meer omheen. Echter: dit is echt letterlijk voor ieder individu anders….
Zo dapper dat jij, juist jij, dit durft te “ontwatten”. ❤
Soms is scherpte nodig om tot zachtheid te kunnen komen of om de wil om opnieuw te kijken aan te wakkeren. Dank voor je warme compliment💚
Oei wat een vraagstuk breng je hier naar voren. Vragen waar ik mee stoei omdat ik in de zorg mensen zie struggelen met grenzen, artsen zie struggelen en er ergens in mij ook iets roept dat het leven soms uitgeleefd moet worden en niet afgebroken. Verlengen is dan weer anders….
Tegelijkertijd hebben mij man en ik onlangs een “testament bij in leven zijn” op laten stellen met daarin onze grenzen verwoord.
Goed om daar regelmatig over na te blijven denken.
Tja en wanneer het om je kind gaat….. ik weet niet of ik zo onzelfzuchtig zou kunnen zijn en los kan laten…Misschien dat die kracht er is op het moment dat het nodig is maar ik vind het ingewikkeld. Goed dat je dit open gooit!
Het is ook geen makkelijk vraagstuk, het belangrijkste is denk ik dat de dialoog opengezet wordt. Zoals met alles is reflecteren hoe je er zelf in staat het begin van de uiteindelijke vorm. Dank voor je mooie reactie 💚
Verhelderen stuk!