Leestijd: 5 minuten

Vandaag is een warme en zonnige dag.

De natuur is in een opperbeste stemming en ik lig een beetje te suffen op een ligbed. Mijn gedachten verdwalen en nemen mij mee in de tijd… Deze week is het alweer twee jaar geleden dat ons mooie jochie overleden is, pfff… Om nog maar te zwijgen van de rest.

Ooit bestond ons gezin uit vijf personen, tot vergankelijkheid zich aandiende. Om te illustreren hoe ons gezin er op dit moment (edit: 2019) uit ziet? Ik kan alleen maar het beeld oproepen van een bom die gevallen is. Er is een enorme krater geslagen en een  ieder is een eigen kant op gevlucht. Ik ben gaan zoeken en probeer de schade te observeren en vanuit de brokstukken te redden wat er te redden valt. Het valt niet mee want de schade is groot. Véél te groot voor sommigen van ons. 

Alhoewel ons?

Ik denk nogmaals aan het woord vergankelijkheid, want alles is vergankelijk.

We leven en gaan dood, overleven rampen en herbouwen, vallen om en staan weer op, hebben lief en verliezen, enz. Door alle schade is ons gezin ineens ook vergankelijk geworden en is er geen ‘ons’ meer. 

De fundering is weggeslagen, en in ruil daarvoor hebben trauma, verdriet en overleven hun weg gevonden.

Ik kijk en zie losse componenten die niet meer aan elkaar vast willen. Mijn vele pogingen om hulp te bieden, overzicht te scheppen en alles wat binnen mijn vermogen ligt in te zetten zijn niet vruchteloos, maar ook niet groot genoeg gebleken.

Soms word mijn hulp gewaardeerd maar veel vaker word ze afgewezen.

De diepte is te groot en de dreiging van het verdriet te pijnlijk. Muren worden opgetrokken en gevoelens verdwijnen langzaam aan steeds verder weg.

De één na de ander wordt steeds moeilijker benaderbaar en er zijn eigen werelden ontstaan. In de ene wereld is het liefdevolle veranderd in een beklemmende angst om te verliezen. Hardheid en te doen alsof er niks gebeurd is hebben hun weg gevonden.

In een andere wereld is het niet meer mogelijk om de gebeurtenissen te bespreken omdat emotie dan geraakt zou kunnen worden. Woede is daar ontstaan en die is krachtig en inzetbaar tegen alles wat zacht is en te dichtbij zou willen komen. In de laatste is alles kapot en negatief en vult leegte vooral de dagen, het is een wereld van zelfvernietiging geworden.

Ik kijk om mij heen en besef dat ik vanuit mijn wereld alle andere werelden wel in kan maar zij dat niet kunnen. Ik heb het gevoel dat ik in mijn eentje sta. Dat de mensen die bij mij hoorden als gezin zich los gerukt hebben en nieuwe vormen creëren waar ik niet automatisch bij hoor. 

Dat doet echt pijn, maar ik begrijp het.

Loslaten is juist nu, (weer) het enige wat ik kan doen.

Forceren schept nog meer afstand en zij moeten zich vrij kunnen ontwikkelen deze nieuwe vorm met alle bagage die ze in hun leven meegekregen hebben. Ze zijn op zoek gegaan naar een warm nest waar ouders zijn en een nieuwe ‘familie’. Waar rust is en alles normaal is. Waar leven is, vreugde en toekomst. Soms is het gewoon niet fijn om zoveel te kunnen begrijpen, want het maakt mij ook gewoon heel verdrietig. Tegelijkertijd heb ik zo’n groot overzicht dat ik niet anders kan dan ze te laten gaan en hopen dat ze de liefde voor zichzelf hervinden, want uiteraard wil ik voor hen alleen het allerbeste.

Dan nogmaals vergankelijkheid, want ik sta hier nog steeds. Met al het leed wat ook ik mee draag besef ik dat mij maar één keuze rest; als ik nu niet voor mezelf kies, dan ga ik mee ten onder in het drijfzand van negativiteit. Als je mij bent is dat echt een onmogelijkheid en dus maak ik mij los. De relatie is ook vergankelijk geworden en neemt een nieuwe vorm aan.

Zelfs ik ben vergankelijk geworden, want stel dat ik nog dertig jaar leef… Ik weiger echt in alle vormen om zo lang in een huls van verdriet te blijven en kies dus voor het leven. 

Natuurlijk huil ik, verwerk ik en moet ik elke stap bewust blijven kijken naar hoe ik mij voel en of ik genoeg tijd en ruimte neem om bij mezelf en mijn gevoel te blijven, werkt alles nog?

Al mijmerend vraag ik mij af of ik gefaald heb? Als moeder, als vrouw?

Het voordeel van mijmeren is dat het antwoord ook vanzelf komt. Want ‘nee’ natuurlijk heb ik niet gefaald.

Op persoonlijk vlak heb ik in mijn jeugd voldoende bagage meegekregen om nu te kunnen zien welke taken de kinderen  tegen zullen komen in hun leven. Natuurlijk wil ik ze liever behoeden, maar dat is een onmogelijkheid want zij moeten zichzelf als mens kunnen ontwikkelen. Als ik tweemaal hulp biedt en zij word afgeslagen moet ik terugtrekken. Ze moeten hun eigen fouten en successen mogen maken en uiteraard zal ik er in elke situatie weer zijn, maar nu op de achtergrond.

Als partner geef je, hoop je, ondersteun je en heb je lief tot diegene de liefde voor zichzelf loslaat en in een wereld verdwijnt en daar eigenlijk ook niet uit wil komen. Zich ondertussen vast klampt aan woorden die alleen nog vanuit het geheugen komen maar niet meer voelbaar zijn.

Vergankelijk, want er is iets in jou dat je tot de orde roept, en vertelt dat je jezelf aan het vergeten bent…

Je op een dag in de spiegel kijkt en ziet dat de lichtjes in je ogen langzaam aan het verdwijnen zijn en je keel dicht zit omdat je langzaam aan verstikt. Dat je lijf gaat protesteren omdat je vindt dat je er voor hen allemaal moet zijn maar je tegelijkertijd beseft dat je de enige bent die er voor jou is. Je beseft dat niet iedereen gered wil worden, maar jij jezelf wel moet redden omdat echt niemand anders dat kan of zal doen.

Wauw, vergankelijkheid is wel een dingetje hè! 

Ik denk dat ik mag zeggen dat ik schoon genoeg heb van vergankelijkheid en toch word ik direct ‘op mijn vingers getikt’. Juist de vergankelijkheid maakt dat je als mens keuzes kan, mag en moet maken. Dat steeds bij elke verandering van vorm er ook de geboorte zal zijn van een nieuw besef en een veranderde vorm van bewustzijn waarmee je het leven bekijkt. De zwaarte zal zijn kracht verliezen op het moment dat je beseft dat het niet persé gewicht is, maar juist ook vergankelijkheid in zich heeft die aanzet tot de vreugde in het leven.