Leestijd: 3 minuten

Het werd hoog tijd voor een nieuw blog, of een gedicht want dat heb ik al weken in mijn hoofd. Toch gebeurde er niets in mij, er kwam geen inspiratie en alles voelde (of voelt nog steeds) wat afgevlakt. In mijn hoofd buitelen de zinnen over elkaar heen en net als ik denk dat het er toe doet overspoel ik mezelf met berichten van buitenaf. Er gebeurd gewoon teveel in de wereld en het is steeds moeilijker om al dat nieuws buiten de deur te houden. 

Dat maakt dat ik verlang naar stilte.

Toch … hoe meer ik de stilte opzoek, des te drukker het in mij is.

Als ik nu naar buiten kijk dan realiseer ik mij maar weer eens hoeveel geluk ik heb. Dat ik dankbaar ben voor de prachtige natuur om mij heen. Natuur waar ik altijd weer kracht en inspiratie in kan vinden om weer op te staan na een storm. 

Stormen zullen er altijd zijn en ze zullen ook altijd weer verdwijnen, dat te weten voelt als een geruststelling in een tijd die zo onrustig voelt.

There is nothing either good or bad, but thinking makes it so.

William Shakespeare

Ik hoor je bijna denken … En nu dan? In dit moment?

Vanuit pure waarneming is er alleen dat wat er op dat moment is en dat maakt het makkelijker om objectief te kijken. Vanuit pure waarneming is er ook geen emotie.

Zodra ik ergens een mening aan hang wordt het pas goed of slecht en komt de emotie erbij. Afgelopen week had ik een gesprek waarbij de inhoud mij koud kippenvel bezorgde, onrecht, onmacht en geloof me dat ik daar van alles bij voelde.

Ik kende de inhoud al en ervaarde maar weer eens dat goed en slecht in één ademhaling aanwezig kan zijn. Toch is het aan mij om daar, zodra het kan, wel of geen vorm aan te geven.

Ik besef dat wij zeker op bepaalde bewegingen wereldwijd geen controle kunnen hebben en dus moeten we sturen op datgene waar dat wel in kan. 

Voor mij persoonlijk betekent het dat ik nu vooral waarneem en nog voorzichtiger ben aan welke berichten ik energie wil geven. Dat ik de hoeveelheid nieuws tot een minimum terug breng. De kracht van taal is enorm, het is goed om ons dat extra te realiseren want het wordt meer dan eens onderschat.

Om die reden is het goed in tijden van grote veranderingen dat wat mooi, lief en zacht is te vergroten.

Dat wat liefde uitstraalt en omarmt te vergroten om ons hart warm en open te houden. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om impact om te buigen naar hoop. Zo liep ik mijmerend over een nieuw blogje in het bos en waren de enige woorden die steeds terug kwamen ‘stilte & klaprozen’. De stilte heb ik omschreven, de klaprozen deden mij denken aan oude gedichten.

Het is waardevol om voor al het leed iets moois terug te geven.

Het zou nog mooier zijn om dat met velen te doen, doe je mee?