Goh, schrijf je nog? Vroeg een vriendin laatst, en ik antwoordde met ‘nee’.

Mijn creativiteit is gestagneerd sinds Sylvan overleden is, de behoefte is er ook niet.

Toch blijft de vraag hangen, want ergens zou ik zoveel kunnen vertellen wat maar geen weg tot de toetsen vindt. Kan ik nog dichten? Kan ik nog wel schrijven?

Zijn deze vragen niet volledig verbonden met de vraag of ik nog wel kan voelen? Want alleen vanuit mijn voelen kan ik vertellen hoe het voelt om mij te zijn. Je kunt als mens zoveel en tegelijkertijd zo weinig voelen. En dan al die gedachten nog…

Gedachten die de regie over nemen tot je jonge eendjes ziet zwemmen en daar volledig in op gaat om vervolgens weer over te gaan op de regie van een niet te regisseren leven. Oké dan ga ik over tot het staren naar blaadjes op een bloedhete dag en ik voel de wind en dan ga ik de blaadjes tellen want … fuck it!

Het stormt van binnen. Zal overgave dan zorgen voor het loslaten van de regie die maar zorgt dat je bezig blijft in gedachten, omdat op dit moment dat de enige manier kan zijn. Dus dat je gewoon alles even laat rollebollen, uitblaast en doorgaat? 

Eigenlijk druist het tegen elke opvatting van een gezonde geest in dat een mens zoveel denkt als ik.

Toch gebeurd exact dat wat ik ongeveer een half jaar geleden heb gewenst. Ik weet dat ik het beschreven heb en er serieus mee bezig was en dat het zich aan het vormen is. Eigenlijk is dat een teken dat het heel goed met mij gaat, en toch …

Ik weet ook dat er gedachten zijn die niet kunnen kloppen, die een loopje met mij nemen om mij af te leiden. Ik laat ze maar even maar ik heb ze wel waargenomen. Ze doen niet lelijk en zeggen niets naars, scheppen enkel een beeld wat niet plaats vind in het nu. Ook veelvuldig herhalingen van wat wel plaats heeft gevonden trouwens …

Het is. En ik heb het nu beschreven, dus ik denk dat alles het nog doet.