Leestijd: 6 minuten

26-06-2020

Ik ben vroeg opgestaan om naar het bos te gaan want het word echt bloedheet vandaag.

Ik geniet van de zonneharpen die adembenemend stralen. Dat én de geur die de vochtige grond vrij doet komen, de stille rust die de bomen uitstralen, dat alles maakt dat ik mij diep in mijn hart warm en gelukkig voel.

Ze lijkt niet eens zo heel erg oud, ongeveer zeventig?

Ondertussen ben ik waakzaam terwijl ik langs de eiken loop want er zijn processierupsen die wat roet in het eten proberen te gooien. Echter op ‘mijn route’ houden ze zich ruim aan de anderhalve meter afstand. Zo kan ik prima rechtsaf naar de beuk die ik liefdevol mijn ‘moeder beuk’ noem.

Toch is het een boom die veel meer uitstraling heeft dan alle andere beuken, eiken, sparren en grove dennen die er ook staan. Voor mij is zij het rustpunt geworden en steunt ze mij al drie jaar. Ik heb haar ontmoet nadat Sylvan overleden is. Het fijne is dat ze mijn verdriet en vreugde aanhoort zonder daar een oordeel over te hebben. En als ik mijn handen om haar stam leg dan deelt ze haar stille rust met mij…

Bij haar drogen mijn tranen en mijn onrust verdwijnt. Mijn verhalen blijven voor altijd daar bij haar. Soms voel ik ook ineens wat ik dan toch echt anders/beter of zelfs helemaal niet had ‘moeten’ doen. Maar ook waar ik een stap vooruit mag doen en mag laten zien wie ik nu eigenlijk ben.

Al met al is ze een adviseur waar menigeen op dit moment een fortuin aan uit zou geven als het een therapeut zou zijn.

Maar gelukkig is het ‘maar’ een boom …

Voor de meeste mensen dan, je begrijpt vast dat ze voor mij veel meer is dan “een boom”.

En dus bedank ik altijd na een een gesprek.

Ja, je leest het goed, je loopt toch ook niet zomaar bij je oma weg zonder haar een kus te geven? Nou aangezien ik geen oma meer heb maar een moeder beuk bedank ik vriendelijk en wandel ik vreugdevol verder want zelfs als het emotioneel is, is het altijd fijn.

Zoiets als thee met koekjes of zo. Vandaag heb ik het gevoel alsof ik op wolken loop, alles is licht en vrolijk terwijl ik mij misschien eigenlijk zorgen zou moeten maken over mijn toekomst, maar zo voel ik het niet en dus geniet ik.

Dan kom ik bij een grove den, deze staat op een heuvel en ik ben er al vaak naast gaan zitten. De grote rode mieren die vanmorgen al heel druk zijn maken het ‘even gaan zitten’ echt minder aantrekkelijk want ze bijten behoorlijk!

Ik besluit zoals gewoonlijk omhoog te klimmen en begroet ook deze boom door mijn handen even op de stam te leggen, gewoon even zo stil te staan in het moment.

Ineens besef ik me dat ik op een heuvel sta en ik neem nu heel bewust de omgeving in mij op.

Waar sta ik nu, in mijn leven en wat zie ik als ik naar beneden kijk?

(Visueel zie ik de wortels van de boom door het zand heen komen)

Laat ik je meenemen in mijn gedachten; heel vaak ben ik het woord ervaringsdeskundige al tegen gekomen en sinds deze week heb ik besloten dat ik dat woord ook mag gebruiken als bron van al mijn weten en van daaruit (beroepsmatig) iets voor anderen te betekenen maar iets in mij vraagt me of ik dat ook kan verantwoorden? Misschien vraag je je af waarom ik dat belangrijk vindt want je weet toch gewoon wat je weet en iedereen doet dat toch gewoon?

Het probleem is dat ik dat niet kan, ik verwacht van een ander dat ie geen onzin verkondigd en beweringen ook kan onderbouwen en dus verwacht ik dat ook van mezelf.

In mijn beleving is het kunnen onderbouwen van ‘weten’ hetgeen wat je onderscheidt tussen ‘iemand die maar iets doet’ en ‘iemand die het echt weet’.

Normaal gesproken krijg je een titel na jaren van onderzoek of studie, in de ervaringsdeskundige wereld is dat niet zo. Het enige waar ‘the University of life’ royaal mee is zijn de ervaringen/uitdagingen waar je mee om mag leren gaan, verder moet je het toch echt zelf maar uitzoeken. Ook is er niemand die kan beoordelen of je de titel die je jezelf toebedeeld hebt wel echt is.

Afijn, nu ik hier ‘on top of the hill’ sta kan ik visualiseren hoe het eruit zou zien als ik al mijn kwetsbare momenten in het leven zou omvormen tot personages die dan onderaan de heuvel zouden staan.

Niet omdat ik nu boven ze zou staan maar omdat ze de wortels vormen van ‘de boom’ die ik nu ben. Zonder hen kon ik niet ontstaan en omdat ik hen (h)erken kan ik altijd voelen hoe het is om terug te gaan in een moment zonder iets af te doen aan waar ik nu ben.

Laat ik eens kijken …

Ik zie een jong meisje en herken de fysieke en geestelijke mishandeling, de angst van het er niet mogen zijn, er niet toe doen en het bang zijn voor het leven.

De opstandige puber die teveel ‘dood’ hoort, teveel manieren om uit het leven te stappen en eigenlijk maakt het ook niet meer uit of ze dood of levend is … Althans, dat denkt ze.

De jonge vrouw die ergens wel wist wat liefde was maar door de schaduw die het leven gaf het wiel weer opnieuw moest leren uitvinden.

Wat is vertrouwen en wat is normaal? Wie is eerlijk en wie vertelt gewoon maar een verhaal… wat is echt?

De ‘stoere meid’ die zich echt niks laat vertellen, vooral haar eigen gevoel volgt en hard uithaalt als het haar niet bevalt… meer dan eens te hard en ze probeert daar van te leren.

Een jonge moeder met behoorlijke zorgen om haar kinderen, ze zet alles (inclusief zichzelf) opzij opdat de kinderen het hoogst mogelijke uit zichzelf kunnen halen. Want je plaats in de wereld ongeacht je (on)mogelijkheden of uitdagingen zou vanzelfsprekend moeten zijn…

De echtgenote die vooral een hang naar veiligheid heeft, maar alleen met liefdevolle vriendschap houdt een huwelijk uiteindelijk geen stand.

Terwijl ik hier sta zie ik dat het steeds drukker wordt ‘down hill’…

De collega die keihard werkt en hoopt op een stukje erkenning.

Een vriendin die alles geeft maar als haar grenzen bereikt zijn ze de deur ook dicht gooit. Ze levert teveel in om de lieve vrede te bewaren en omdat ze bang is om te verliezen, wat uiteindelijk dan toch gebeurd want ze kiest wel voor zichzelf.

Nogmaals een echtgenote, om de juiste redenen en ze ontwikkelt zich in zachter te zijn.

Een zieke vrouw die bedlegerig is en meer dood dan levend lijkt te zijn.

De ‘oma’ van minstens 90 jaar oud, zwaar leunend op haar rollator.

Een dappere vrouw die weigert te accepteren dat ze fysiek niets meer kan. Ze is gefrustreerd, boos en voelt zich niet gehoord en niet begrepen en gaat zelf op zoek naar mogelijkheden.

Een moeder met een dodelijk ziek kind, voor wie ze alles uit de kast trekt om hem vooral kind te laten zijn. Zijn belang is haar hoogste doel.

De moeder van het overleden kind, toch staat ze niet helemaal met lege handen maar met een verhaal wat ze door zal geven. Ze leert om “zonnestralen te plukken” en verspreidt die onder de mensen zo vaak ze kan.

Natuurlijk staan de zorgzame, liefdevolle, van de natuur houdende, warme, humoristische, zachte, schrijvende en dichtende, intense, emotionele, gekke en mooie vrouwen er ook allemaal bij.

En nu staat ‘on top of the hill’ naast die grove den een vrouw te kijken naar elk proces in haar leven en heeft ze de positieve stukjes verzamelt en die groter gemaakt zodat ze dat door kan geven. Ze heeft om leren gaan met de meeste uitdagingen en vindt van zichzelf dat het tijd is om zichzelf de erkenning te geven die ze verdiend.

Ik geloof dat ik mij werkelijk ervaringsdeskundige mag noemen en bedank de boom voor de ruimte en het inzicht. Het uitzicht laat nog vele zaden zien (dennenappels) en jonge boompjes wat vrij vertaald betekent dat er nog genoeg in ontwikkeling is.

Glimlachend loop ik naar beneden en vervolg mijn weg …