Leestijd: 6 minuten

Edit nov. 2023: Sommige groeperingen sluiten zich aan bij XR , ik kan mij daar niet altijd in vinden, alsook uitspraken m.b.t. Gaza. Wat verder niets afdoet aan onderstaand verhaal waar ik wel volledig achter sta.

Gevoelens die borrelen, sputteren, sluimeren en weer opborrelen. Je leest, ziet, ergert je, zegt er misschien eens iets op of deelt het op een online platform en duwt het weer weg. Je hebt het immers druk met van alles wat ook belangrijk is en ach je kunt de wereld ten slotte toch niet in je eentje redden. Zomaar even een gedachte, is dat herkenbaar?

Ik deed mijn best, al jaren. Wie mij kent weet dat ik mij verbonden voel met de natuur en met al het leven, dat komt ook vaak terug in mijn gedichten.

Over liefde heb ik ook veel geschreven, want zeg nou zelf, wat is een wereld zonder liefde?

Over woede horen jullie mij zelden, en dat heeft een reden. Ik ben van mening dat als je lelijke dingen uit, je ze bekrachtigt. Ik bekrachtig liever de liefde.
Toch schrijf ik vandaag over woede, want ik voel het wel als ik lees over onrecht naar mensen op allerlei manieren. Als de natuur geweld word aangedaan. Nog sterker voel ik het als het weerloze mensen betreft. Als ik hoor en zie dat er dingen gebeuren die te groot zijn voor mij alleen voel ik het ook, maar dan gemengd met onmacht.

Ik volgde de acties van Extinction Rebellion al een poosje en had mij goed ingelezen.

De rebellen vond ik vooral erg dapper, zij durfden wel op te komen voor iets waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn! Niemand zal de natuurrampen van 2023 gemist hebben toch? En al die miljarden aan fossiele subsidies, het is te bizar voor woorden…
Toch stuiten de acties op weerstand. Het gebrek aan besef zag ik online gebeuren waarbij een ouder en kind volledig woordelijk vergruist werden omdat ze naar de A12 blokkade geweest waren.

Terwijl de aarde voor opschudding zorgde door aardbeving en overstromingen bleef het tegengeluid klinken… Hoe dan? Is het dan echt nodig dat er eerst een watersnoodramp plaats vindt zoals dat in 1953 gebeurde? Moeten we diep leed eerst zelf zien of ervaren voordat we echt beseffen dat het anders moet? Misschien is dat zo, ik kom daar op terug.

De verzameling van berichtgevingen, alles wat ik hoorde en zag veranderde in de klank van een diepe drum. Bij iedere slag voelde ik de urgentie dieper in mijn hart.

Ik had óók op de A12 moeten staan maar omdat ik het te spannend vond om alleen te gaan bleef ik thuis. Dit was de makkelijke weg en daar baalde ik van!
Ik besloot dat ik voor mezelf uit moest zoeken wat ik wel kon en durfde want dat er meer tegengeluid moest komen was overduidelijk.

Voorzichtig ging ik eerst met een groepje zorgprofessionals vlaggen en banners maken. Bedoeld om te gebruiken bij de A12 blokkade. Daarnaast trainde ik om deel te kunnen nemen aan de A12 mars. Een fysieke uitdaging want door verminderde beenkracht had ik een eigen grens bepaald. Daar moest ik ruimschoots overheen. Hier komt echt ‘the power of the mind’ naar voren, want ik wilde het niet alleen, ik moest van mezelf meelopen. En het lukte, en ik liep 20 km. Voor mij een ongekend grote afstand en een persoonlijke overwinning.

Tijdens de mars leerde ik veel lieve, ruimhartige en zorgzame mensen kennen. Allen daar met hetzelfde doel, en dat ontroerde en voelde heel krachtig!
Hoezo alleen? We waren met velen, ‘you are not allone’ zingen we niet voor niets en we menen het (ja inderdaad, ‘we’).
Nu nog een buddy om mee te reizen naar de A12 en ook dat was binnen no time geregeld. Ik was blij verrast over de warmte van deze mensen, en de geweldige manier waarop Extinction Rebellion georganiseerd is. Ik moet nu trouwens ineens denken aan een zinnetje uit de tekenfilm FernGully – Het laatste regenwoud. Het gaat over een zaadje wat sneller moet groeien omdat soorten het anders niet overleven. Een ieder gebruikt zijn krachten en “helpt het groeien”. De mensen die Extinction Rebellion vormen doen dat allen met de intentie om alles wat leeft te beschermen, samen, met liefde en woede.

Even terug naar de woede, want de urgentie voelde ik zeker, maar woede nog niet. Mijn eerste deelname aan de blokkade was een feit, maar ik was erg voorzichtig en dat vond ik ook genoeg.

Woede voelde ik later. Ik volg al jaren de berichtgeving over glyfosaat en verzamel ook artikelen waaruit de gezondheidsschade blijkt. Ik doe dit omdat ik als bezorgde burger waakzaam ben. Er zijn zoveel onverklaarbare klachten, en zoveel kinderen zonder diagnose, het heeft mijn aandacht. Zou het ooit zo zijn dat ook daar achteraf bij blijkt dat de oorzaak ligt in het vervuilen van de leefomgeving? Op dit moment is dat speculatief en zal de tijd het leren maar ik vraag het mij wel af.

Hersenschade, Parkinson, Alzheimer en ALS worden in ieder geval wel in verband gebracht met Glyfosaat zoals je hier kunt lezen.

Toen kwam deze aflevering van Zembla en ik begon van binnen te koken.

Eerder schreef ik in dit blog “misschien moet je diep leed eerst zien of meemaken”, dat ga ik nu toelichten. Toen ons zoontje een dodelijke stofwisselingsziekte bleek te hebben konden we niet anders dan lijdzaam toezien hoe hij in een razend tempo gesloopt werd tot de dood er op volgde. Een ziekte als sluipmoordenaar die van binnen alles kapot maakte.

Dat onze overheid het toestaat, dat bedrijven faciliteren in een product wat zo giftig is dat het mensen ziek maakt. Dat het ze steeds verder beperkt en dat hun het leven, tijdens het leven afgenomen wordt. WILLENS en WETENS, mensen zo ziek maken dat opgesloten raken in hun lichaam en hun geest beperkt wordt. Wel iets kunnen doen maar het bewust niet doen… dat is kwaadaardig, en dat maakt mij woedend!

Voel ik dat zo omdat een voorbeeld heb wat ik ernaast kan leggen? Ik kan dat niet met zekerheid zeggen maar het laat mij wel anders naar de wereld kijken. Er is geen excuus voor het gedrag van onze overheid. Er is geen excuus om mensen willens en wetens ziek te maken en hun het leven af te nemen…Net zo min is het gerechtvaardigd om weg te kijken terwijl klimaatschade overal zichtbaar is en levens van mensen overal ter wereld verwoest.

Feit is dat we nu wel iets kunnen doen, we hoeven niet lijdzaam toe te kijken tot er niets meer over is.

En ineens zat ik daar, met mijn eigen demonstratiebord, op de A12 om uiting te geven aan het feit dat de klimaatcrisis debet is aan een gezondheidscrisis is die ons allen treft.

Dit keer met meer risico en vastberadenheid; mensen bewust ziek maken terwijl je ook nog eens weet dat je de komende jaren niet in hun zorg kan voorzien dat moet stoppen!

Een verzameling van alle artikelen vind je hier.