Het verhaal van de oude linde
Vandaag was de herinneringsdag / boomplantdag van VKS.
Aan het begin van de herinneringsdijk staat een informatiebord met een verhaal. Vandaag was het erg koud en winderig en ik had niet de tijd genomen om het te lezen. Wel om er een foto van te maken. Eenmaal thuis las ik het verhaal over de linde. Wat is het een prachtige metafoor en wat zou het jammer zijn als niet iedereen dit kon lezen. Dus heb ik het maar overgetypt en er een apart blog van gemaakt.
Geschreven door: Kees van der Zwaard
Bij een oude dijk staat een oude linde. Vlakbij een schaapskooi. Hij staat er al heel lang. Zeker twee eeuwen heeft de oude linde aan zich voorbij zien trekken.
Zomers en winters hebben hem gevormd.
Hij heeft het water zien kometen zien gaan.
Het water heeft hem aan de lippen gestaan, tot het weer zakte.
Hij heeft het land bewerkt zien worden, oud land achter de dijk, nieuw land aan de overkant. Hij heeft het graan zien opkomen en groeien tot oogst.
Soms ging dat mis. Dan kwam er een orkaan, die al het graan knakte tot op de laatste strohalm.
De linde is een thuis geweest voor vogels en spinnen.
Ruimte genoeg voor nesten en webben. Mooi om te zien hoe jongen uit het ei kruipen en leren vliegen.
Spannend om de spin te zien hangen aan zijn zijden draadje.
Heel wat schapen hebben aan de voet van de linde staan mekkeren. Als ze beschutting zochten voor de regen of de stekende zon. Of om te spelen.
Dat doen vooral de lammetjes in de lente.
Ze spelen: ‘de boom wordt hoe langer hoe dikker’.
De oude linde moet er van glimlachen.
Elk jaar weer.
Hij lacht heel langzaam. Niemand die het ziet.
Aan het eind van het jaar is hij uitgelachen, maar dan komen de lammetjes weer en schiet hij opnieuw in de lach -nou ja, schieten – heel langzaam trekt de glimlach door de oude linde heen; en inderdaad, daar wordt de boom hoe langer hoe dikker van.
De lammetjes moesten eens weten.
De oude linde was een plek om onder te dansen, te vrijen, te trouwen.
Soms kwamen er mensen om te bidden om bescherming en genezing.
Soms brachten mensenoffers aan Moeder Aarde, voor Maria.
De linde vond het allemaal goed. Het liefst zou hij al die mensen met hun vragen en verlangens uitnodigen op de thee: lindebloesemthee, lekker zoet en goed tegen kramp en benauwdheid.
Ja de oude linde heeft al heel veel meegemaakt en ook heel veel overleefd.
Het ergste is noodweer.
Er wordt wel beweerd, dat je bij noodweer moet schuilen onder de linde, maar dat is een fabeltje.
Geen linde houdt het onweer tegen.
De linde weet al heel lang dat er bij onweer niets anders opzit dan wachten tot het overgaat, hopen dat je niet wordt geraakt.
Twee keer is dat wel gebeurd. Twee keer sloeg de bliksem in.
De eerste keer kort en hevig. In één keer een tak eraf. Totaal onverwacht. Bij heldere hemel.
De linde verloor zijn evenwicht en het kostte veel tijd om de balans weer te vinden. En dan nog, sindsdien is de balans sneller zoek. Soms lijkt het een eeuwigheid geleden, soms voelt het als gisteren. Dan voelt de linde angst voor de andere takken.
En ook dat gebeurde, weer was het raak. Of mis, hoe noem je dat.
Dit keer ging het langzaam. De tak die geraakt was liet langzaam los. De linde moest langzaam loslaten.
Vezel voor vezel takelde de tak af. En toch ging het snel. De linde probeerde wel om de momenten van verbondenheid op te zuigen, maar proefde ook steeds meer de bitterheid.
Daar kan geen zoete lindebloesem tegenop.
De bitterheid trok door zijn bast via zijn nerven zijn hart in. En boog de kringen van zijn glimlach naar beneden.
Vroeger was de linde ook een plaats om gerechtigheid te vinden.
Maar sinds die twee takken, weet de linde niet zo goed meer wat dat is: gerechtigheid.
En ook duurde het lang voor de linde weer kon genieten van lammetjes.
Ze kwamen wel, zeker elk jaar, maar het leek wel alsof de linde er niet bij was. Alsof hij niet doorhad dat het leven doorging.
Tot de linde op een dag schrok.
Er waren lammetjes en hij glimlachte.
Langzaam, heel langzaam, maar toch.
De laatste jaren komen er niet alleen lammetjes in de lente.
Elke eerste zaterdag van de lente komen er ook mensen.
Natuurlijk, er wandelen wel eens vaker mensen op de oude dijk, maar niet zoveel als op die eerste zaterdag.
De meesten dartelen niet, zoals de lammetjes.
Het lijkt meer op sjouwen.
Een vreemde optocht is het.
Een optocht krakkemikkigheid.
Sommigen lopen alsof de dijk een doolhof is.
Die weten niet meer hoe ze moeten verder gaan. Sommigen lopen alleen – als een eiland.
Sommigen lopen alsof de dijk een tunnel is waar maar geen einde aan komt.
Sommigen lopen alsof de dijk bekend terrein is. Ze weten de weg.
Ze zijn vaker geweest.
En altijd lopen er ook kinderen:
jonge kinderen, die niet precies weten waarom ze hier zijn;
stoere kinderen, die hun pet over hun donkere ogen trekken;
sommigen kinderen kijken voorzichtig naar hun vader en moeder, om af te tasten of ze al mogen huppelen;
Gelukkig doen ze het – zijn er toch lammetjes.
De oude linde weet inmiddels waarom de mensen komen.
Ze zijn in een gat gevallen.
De oude linde weet ook wat ze komen doen.
Ze komen graven, spitten, zweten, huilen.
Alsof ze dat gat, waarin ze zijn gevallen, te lijf gaan.
Ze maken een gat en in dat gat, planten ze een boom.
Zodat er toch iets doorgaat.
Ook al blijft het gat het gat, er groeit iets, een teken van leven. Op de dijk.
En daardoor groeit de dijk ook weer. Tot een wal, een kering.
De oude linde vindt het prima.
Zet maar neer die bomen, zolang het nodig is.
Laat maar groeien die bomen.
Wat voor bomen?
De oude linde lacht; Lindebomen natuurlijk.
Wij lindebomen hebben ervaring en gevoel.
Wij weten wat het is om een geschiedenis te dragen.
Als de boompjes later groot zijn, zal ik ze vertellen over de dag dat ze geplant zijn,
over het moment voor een kind.
Over die mensen en hun kinderen.
Over hun tranen en hun zweet.
Over hun sjouwen en hun zwoegen.
Maar ook over de lach die soms over de dijk klinkt en over de lente en de lammetjes.
En ik zal die boompjes vertellen dat we trots mogen zijn.
Trots op de mensen en hun kinderen.
Trots op onszelf om wat we samen zijn:
een monument voor een kind.

Reacties
Het verhaal van de oude linde — Geen reacties
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>