Het was een een week met veel emotie.

Als tranen in wijn zouden veranderen dan zou ik nu het vat leeg drinken. Het is, en het mag er zijn maar het is bijzonder pittig

Er is helaas best wat miscommunicatie geweest maar nu hebben we dan toch met een aantal leerkrachten een boom op het schoolplein mogen planten.. Een prachtige manier om Sylvan ook daar een plaats te geven. Ik hoop dat een ieder die misschien niet zo snel aangeeft dat er nog steeds verdriet is, troost kan vinden door te zien dat deze boom voort leeft. Daar waar Sylvan ons moest verlaten.

Het is opvallend hoe volwassenen de schijn op proberen te houden tegenover de kinderen en doen alsof het leven gewoon doorgaat. Dit terwijl de kinderen duidelijk aangeven dat ze storing ervaren. Ze proberen gehoor proberen te vinden, maar ze worden niet gehoord.

Het is geen goed voorbeeld voor de kinderen dat leerkrachten hun tranen inslikken.

Hopelijk vinden ook zij een manier. Ik hoop natuurlijk ook dat alle kinderen die er nu zijn (en nog gaan komen) zich zullen verwonderen over de prachtige roze bloemen die elk jaar zullen verschijnen.

Mijn gevoel; door het schoolplein alleen al op te lopen golft een berg aan allerlei emoties door je heen.

Het voelt vertrouwd, maar ook erg ongemakkelijk. Boven alles voel ik vooral diep verdriet omdat je ook weet dat deze stappen richting de laatste gaan, ons jochie zal daar nooit meer zijn.

‘Onze’ schooltijd is voorbij want jongere kinderen zijn er niet.

Juist door het plaatsen van deze boom sluiten we ook een periode af, nooit helemaal maar je snapt het wel.

Tegelijkertijd hoop ik dat de kinderen houvast vinden om te zien dat wat er ook gebeurd in hun leven, er altijd schoonheid zal zijn wat je weer rechtop doet staan. Ik besef heel goed dat het een onuitwisbaar en traumatisch jaar is geweest voor hen en ik weet dat ze dat helaas nog jaren mee zullen nemen in hun leven.