Leestijd: 5 minuten

Het voelde vandaag als lente! En als het zo warm en zonnig is dan kan ik de bloembollen wel uit de grond kijken. Zeker in deze Corona-periode heb ik wel de behoefte aan mooie bloemen, het geeft me een positief gevoel. Vandaag kocht ik Petunia’s voor bij Sylvan. Zijn plekje was nog vol met herfstbladeren zodat de vorst de planten niet zou bevriezen. Tijd om op te ruimen en het wat fleuriger te maken.

Het geeft mij altijd een dubbel gevoel, ik begin optimistisch en dan ineens schieten mijn emoties alle kanten op… 

Ik pluk de bladeren tussen de planten vandaan en vindt de eerste rozenkwarts steentjes. Ik glimlach en zoek verder. Het moeten er vijf zijn, vier stukjes en één hartje.  Ondertussen glijdt mijn blik over andere ‘spulletjes’ en ik realiseer me ineens dat hier allemaal verhalen liggen. 

Toen Sylvan nauwelijks nog naar school kon heeft de toenmalige directeur speciaal voor hem een juf aangenomen. Hij had haar gebeld of zij het zag zitten om met Sylvan nog wat schooltijd door te brengen, en dat wilde ze graag voor hem doen.  Ze hadden een hele mooie klik samen en nadat Sylvan overleden was vroeg ze of ze misschien langs mocht komen.

Natuurlijk was ze meer dan welkom. 

We gingen eerst naar Sylvans plekje en daar legde ze de steentjes neer, vijf, want hij was vijf toen zij hem leerde kennen. Ze overhandigde ons na de koffie een envelop en gebaarde dat ik ‘m open mocht maken. Er zat niet alleen een kaart in maar ook geld. Ze vertelde dat ze het een eer had gevonden om Sylvans juf te mogen zijn. Dat ze daarom alleen de onkosten van haar salaris afgetrokken had en dat ze de rest aan ons wilde geven. Tegensputteren dat dat veel te veel was hielp niet, ze was vastbesloten en dus hebben we het dankbaar in ontvangst genomen.

Ondertussen haal ik even een emmertje water om de steentjes in schoon te maken en verwijder nog wat bladeren. De eerste puntjes van de tulpen komen ook al op. Sylvans broer kocht ze afgelopen jaar als “verjaarscadeautje”. Fijn dat ze opkomen! Het zijn roze tulpen, Sylvans lievelingskleur.

Dan raap ik een stenen hart op met ‘forever’ en een hartje en ga in gedachten terug in de tijd.

Ik werd een paar maanden na zijn overlijden door een jonge vrouw op mijn schouder getikt “herken je mij nog”? Ik zei wat beschaamd ‘nee’ en boodt mijn excuses aan, teveel mensen, teveel van alles…ik had echt geen idee. Ze glimlachte liefjes dat het niet uitmaakte en vertelde dat ze ook een pruik op had. Ze had kanker en wilde graag met mij praten over Sylvan en over zijn sterven. Ze zou zelf ook sterven en kinderen achterlaten. Ik begreep het en dus spraken we af en legde zij haar steen bij Sylvan. Het werd een bijzonder gesprek waarbij zij troost vond bij het idee dat het zo vredig kon zijn. Als ze dan naar mij keek en zich realiseerde dat ik mijn weg ook wel weer kon vinden, gaf haar dat hoop voor haar kinderen. 

Ik leg de steen voorzichtig bij de anderen in het emmertje…

Toen ik de grote rozenkwarts stenen kocht om het hart te vormen waar Sylvan in uitgestrooid is zat er één hartvorm bij, gewoon vanzelf. Dat moet dan ook zo zijn dus die ligt altijd in het midden. Daarop staat een VW busje want Sylvan kon daar eindeloos mee spelen. Ook deze mag wel even door de wasstraat. De Thunderbird 1 ook, je weet wel, die raket. Neergezet door de “speeljuf” van de kinderthuiszorg en ook daar denk ik met een glimlach aan terug. Hij genoot van het lezen en het spelen. Ondertussen knip ik de pollen siergras een beetje en grap tegen Sylvan dat ie wel heel nodig naar de kapper moest. Zo is het beter en is zijn gedenkplaatje tenminste weer goed zichtbaar, ook weer zo liefdevol geschonken door mijn laatste werkgever… Ik zucht nog maar eens.

Tja, zijn zonnebril mag ook wel een poetsbeurt. Neergelegd door zijn papa want “als de zon schijnt heeft hij toch een zonnebril nodig”… 

Als laatste raap ik een speksteen sterretje op, als je goed kijkt zie je dat er hartjes op staan. 

Ik had bedacht dat we een “verhalensteen” nodig hadden.

Toen Sylvan net overleden was vonden we het allebei vreselijk moeilijk om zonder hem ergens heen te gaan. Je kunt natuurlijk niet anders en we moesten er ook nodig tussenuit gewoon even weg of wandelen. Om die reden is de “verhalensteen” ontstaan. Als we gingen ging de steen bij één van ons in de broekzak mee. In onze fantasie nam de steen het verhaal op. Alles is immers energie… en dan legde we ‘m bij thuiskomst weer terug bij Sylvan. Terwijl ik het in de emmer leg denk ik dat het een vorm werd zodat we er iets beter mee om konden gaan. Met de “verhalensteen” was Sylvan er gewoon op een tastbare manier bij. Het voelde fijn en geruststellend voor zolang het nodig was. 

Voorzichtig poot ik de nieuwe plantjes en leg alle symbolen terug.

Het ziet er weer mooi uit en zo met die enorme grote oude eik vlakbij blijft het een geruststellende combinatie…