Vanmiddag wandelde ik in het bos.

Daar kwam ik een relatief jonge beuk tegen die een diepe indruk achter gelaten heeft. 

De stam was ernstig gewond geraakt ooit door blikseminslag of forse storm. In ieder geval was ze flink beschadigd en ook al voor meer dan de helft vergaan. Echter de boom die ondanks al haar vergroeiingen, oude wonden en littekens een laag over die oude lagen heen liet groeien en een enorm sterk wortelgestel liet zien. 

Prachtig vol in het blad en zelfs vruchtdragend. Als ik over haar stam streel voel ik de tranen opwellen. Dit voelt alsof ik dit ben. Dat besef doet pijn en ik besluit in het beukenbos aan de overkant te gaan zitten zodat ik haar kan bekijken…en mezelf uiteraard. Ik stem mij verder af, op de ‘dame’ aan de andere kant… 

Als ik mag uitleggen wat ik voel wat voor mij die dertien maanden (die ik in het *boek beschrijf) beslaat, dan zou ik er zo uit zien.

Kapot, of zwaar gewond en in mijn armen mijn kind… en dat kind is heel ziek en zal sterven, maar ik wil het beschermen en zoveel mogelijk kind laten zijn.
Terwijl het ‘bloed’ uit mijn wonden gutst voel ik zoveel liefde dat ik de pijn niet meer voel. Alleen de liefde om de pijn van mijn kind te kunnen dragen voel ik nog, ongeacht wat dat voor mezelf zal betekenen.  

Dat offer geeft de kracht om te herstellen.

Je ziet aan de ‘dame’ dat haar kern beschadigd is en aan het vergaan is, tegelijkertijd zie je dat er een nieuwe laag om die wond heen komt die vele malen sterker is. Ze staat sterk en mooi in het blad en ze straalt enorm, met alle littekens die overduidelijk zichtbaar zijn.

Mijn kern is vooral veranderd van keihard naar warm en zacht, ik ben nu meer als het omhulsel van het beukennootje. Stekelig aan de buitenkant voor wie niet weet, maar zacht en warm van binnen voor wie daar mag kijken en als je goed kijkt en de nootjes vindt dan is er voeding… voor de geest.

Het boek en haar doel, de beuk en haar verhaal…

De wind neemt in een vlaag de woorden mee, en dat op een windstille dag… De zon verwarmd mijn tranen, zij zullen de boodschap steeds weer brengen. 

En ik? Ik begroet haar vaak en droog mijn tranen…ik kom er wel.