Leestijd: 2 minuten

Hij staat er nog steeds, vreemd vertrouwd maar door de tand des tijds behoorlijk aangetast.

De aanblik is best verdrietig om te zien, en toch … zodra je naar binnen gaat voel je dat het ‘anders’ is.

Genoeg ‘anders’, om maar geen afscheid te kunnen nemen. Het is in overweging, wel of niet afbreken? De gaten zijn er in gevallen, dus het is echt onbruikbaar geworden als kweekkas en als het regent dan regent het buiten net zo hard als binnen.

Terwijl ik hier sta zie ik in een terugblik mezelf staan.

De wetenschap dat mijn zoon dood gaat verscheurd me en ik sta daar in elkaar gedoken en hartverscheurend huilend om deze onbegrijpelijke ziekte. Ik smoor mezelf zodat niemand mij hoort, het is teveel. Ik hap naar adem en herpak me maar voel me hopeloos alleen.

Nu; ik loop nogmaals naar binnen, gelijk die rust. Die typische serene stilte die je zachtjes omhult, nèt zoals toen Sylvan hier opgebaard stond.

Het vertelt dat het oké is…

Ik schud het bijna van mij af ‘want de tent vergaat … en het ziet er echt niet uit’, we moeten toch iets besluiten? 

Toch?

Het voelt als nu. Alsof hij daar nog ligt, en het moment dat je hem nog door zijn zachte haartjes kunt strelen. Nog nèt…tot het…sssst… Het kan, nog nèt!

Misschien kunnen we het plastic omhulsel vernieuwen, zo dat de plek blijft bestaan?

Mijn hart wil dat…

Toch zegt mijn verstand dat het ergens onverstandig lijkt omdat je iets wilt behouden wat niet meer ‘hier’ is.

Maar zo voelt het niet…

En als het zo voelt, en zo dichtbij is dan mag het er zijn