Leestijd: 6 minuten

Ik moet me er doorheen schrijven merk ik, want ik denk veel maar kom er zo niet uit.

Het is verdraaid lastig om dergelijke grote vraagstukken in je eentje te reflecteren en dan hebben ze het over mindfullness. Juist ja, mijn gedachten willen dit gewoon nu beantwoordt hebben en dus is the mind full..pfff.

Er is iets wat mij triggert in het rouw proces, want waarom ervaar ik dat zo anders als zo ongelofelijk veel andere mensen?

Waarom heb ik af en toe een vat vol tranen maar kan ik ook tijden helemaal niet huilen terwijl hij zeker wel in mijn gedachten is. Waarom kon ik mezelf wel herpakken en ben ik er beter uitgekomen dan ik er in ging? Ja ik besef dat dat raar klinkt, maar het is wel waar.

Wat is het grote verschil, dat is de gouden vraag en ik heb denk ik het antwoordt ook gevonden.

Liefde geeft zo enorm veel kracht dat het groter is dan verdriet en gemis.

Ik heb in de afgelopen drie jaar enorm hard aan mezelf gewerkt, elk moment doorvoelt en het er laten zijn om mij vervolgens weer op te trekken aan liefde.

Natuurlijk, mijn liefde voor de natuur is groot en die heb ik zeker geabsorbeerd maar dat is niet wat ik bedoel. Of althans, het is niet de enige liefde waar ik mijn houvast in vondt.

Laat ik eerst maar eens een aantal bekende zinnetjes benoemen.

• 1: het is het ergste wat je kan overkomen.
• 2: het is je evenbeeld.
• 3: het is mijn allergrootste liefde.
• 4: ik zou er alles voor geven om hem/haar terug te krijgen.
• 5: je kind is een deel van jou, als hij sterft, sterft er een deel van jou.

Één en vijf zijn maatschappelijke overtuigingen die ons met de paplepel zijn ingegoten.

Dus is het zo, en dus voelt het ook zo. Want het is een bevestiging. Iedereen, bekenden en onbekenden bevestigen deze hoofdregels continu. Het is net zo geïntegreerd als “je weet twee dingen zeker in het leven, we worden geboren en we gaan dood”. Men is hier zo stellig in dat ze zelfs de angst voelen en naar de keel grijpen als het uitgesproken wordt.

Daarin ben ik op dit moment een soort aliën, althans zo voel ik mij. Ja, het is verschrikkelijk, maar ik heb meerdere momenten in mijn leven gehad die verschrikkelijk waren. Op die momenten heb ik ook gezegd dat ze het ergste waren wat mij kon overkomen en dat was op dat moment ook echt zo.

Echter, die momenten werden ingehaald door andere momenten die eenzelfde stempel verdienden.

Ook nu ben ik in staat om scenario’s te bedenken die echt nog erger kunnen zijn want ik heb nog twee kinderen en stel je eens voor dat… Of stel je eens voor dat ik… meer hoef ik denk ik niet te zeggen. Ik bagatelliseer zeker mijn verdriet niet want dat mag er in elke vorm zijn maar er is geen weegschaal.

Misschien heb ik geleerd dat het mij niet overkomt om me onderuit te halen maar om mij te laten groeien. Dat klinkt bizar hè, maar ook dit is waar. In elke helse situatie is inzicht te verkrijgen en die vondt ik dan ook. Misschien ook wel omdat ik het onacceptabel vindt dat er niet een hoger doel zou zijn om zoveel pijn te moeten ervaren.

Je zou kunnen zeggen dat daar ‘dragen’ zou moeten staan maar dat suggereert ook dat je er gebukt onder gaat en dat hoeft zeker niet zo te zijn.

Pijn, poeh… laten we naar de zinnen twee, drie en vier kijken.

• 2: het is je evenbeeld.
• 3: het is mijn allergrootste liefde.
• 4: ik zou er alles voor geven om hem/haar terug te krijgen.

Als je goed kijkt zie je hier één persoon niet, en dat ben jij zelf.

Al je liefde, je tijd, je moeite, alles wat je in je had gaf je weg… zoveel hield je van die persoon (partner, kind of ouder). Maar alles, is teveel en dus lijdt je nu, nu je geliefde persoon er niet meer is. Je lijdt en je huilt en je verliest de grip op het leven want je bent alleen nog maar bezig met het missen van die persoon. Eigenlijk komt alles stil te staan vanaf het moment van overlijden en voor sommigen heeft het leven geen zin meer.

Maar hoe zit het dan met al die andere personen in je leven?

Andere kinderen, vrienden, familie, geliefden… zij zijn er nog, dus waarom kan men zich daar niet aan optrekken? Zij zijn er voor je, ze hebben je lief… en toch zie je ze niet. Je ziet alleen nog degene die er niet meer is.

Eigenlijk zegt het vijfde zinnetje het het best. 

• 5: je kind is een deel van jou, als hij sterft, sterft er een deel van jou.

Je bent jezelf verloren, in al die jaren dat deze persoon in je leven was heb je jezelf weggecijferd vanuit “liefde”.

Maar liefde is in de allereerste plaats bedoeld voor jezelf, als jij van jezelf houdt dan vindt je daar ook de kracht om je weer uit deze ongelofelijk verdrietige situatie te trekken.

Ja, je hebt verdriet, heel veel zelfs, maar juist de liefde die je voor je kind voelt veranderd nooit. Daardoor blijf je verbonden en dan is hij niet ‘kwijt’. En de liefde voor jezelf heeft zoveel kracht, die kun je vergroten zodat je weer op kunt staan. 

En daar zit ‘m het grote verschil.

Door de grote levenslessen die ik in mijn leven kreeg heb ik geleerd om situaties te observeren en mijn plaats daarin te aanschouwen. Als alles om je heen weggevaagd zou worden, wat bij mij gebeurd is, dan sta je daar dus alleen.

Als je daar dan nog alleen staat zijn er twee opties;

• 1: je kwijnt weg omdat je je verlaten voelt ~ ergo, je hebt jezelf verlaten.
• 2: je herpakt, slaat je armen om jezelf heen en zorgt dat je alles krijgt wat je nodig hebt en je verzorgd liefdevol je diepe wonden. Vanaf nu ben jij de belangrijkste persoon in je leven. Pas als je weer vaste grond onder je voeten hebt kun je weer aan anderen denken zonder daar zelf op in te leveren.

Toen ik door mijn tranen heen de zon weer zag heb ik mij niet omgedraaid om de schaduw op te zoeken. Ik ben vol in het licht gaan staan en heb mijn armen hoog in de lucht gehouden. Mijn ogen gesloten en gevoeld wat de warmte van de zon mij wilde geven. En zo stond ik daar, en een enorme wond in mijn hart en ik besefte dat de warmte van de zon soortgelijk is aan de liefde die ik voel alleen dan van binnen naar buiten.

Het straalt net zo en liefde voelt anders warm, veel dieper.

Toch was dit voor dat moment goed genoeg.

Het was een eerste stap naar de herinnering dat ik door de liefde voor mezelf ook beter bij de liefde voor mijn kind kan. En als ik dan aan dat prachtige jochie denk, dan voel ik mijn hart warm worden en ja… dan wordt ik ook emotioneel en lopen er tranen langs mijn wangen, maar het zijn warme tranen.

Rouw is in mijn beleving dus onderverdeeld in twee stukken.

Er is zeker rouw om de persoon die overleden is maar er is ook rouw om jou en dus is er een re-connection nodig met jezelf. Euhm in het Nederlands… Jouw wereld moet weer om jou gaan draaien, en als je jezelf weggecijferd had… Wie ben je dan nu? Waar ben je, en wat voel je? Voel je jezelf überhaupt nog wel?

En als we dat verder doortrekken… Hoe lang heb je jezelf al weggecijferd want vaak is dit een proces van jaren.

Ik denk dat het onderschat wordt, sommige mensen zetten hun hele leven in het teken van anderen. Ze verzorgen, ontzorgen, hebben lief en koesteren die persoon of meerdere personen. Alleen als die persoon overlijdt stopt dat allemaal en eigenlijk kan de enige conclusie dan zijn dat ze zichzelf kwijt zijn. 

Sta er eens bij stil wie jij bent zonder de ander? Als je dat nu al angst inboezemd dan heb je wel wat werk te doen. 

Bij onvoorwaardelijke liefde deel je en kun je loslaten want je kunt altijd herpakken.

Als je liefde claimt zal alles als een kaartenhuis ineen storten.

Inzichten zijn niet altijd leuk, deze is dat ook niet. Toch ga je ‘m waarderen als je op het punt gekomen bent dat je een terugweg zoekt. Voel de diepste liefde voor je kind, je partner, of voor wie dan ook. Vergroot dat, weerspiegel het en absorbeer, koester en heb (jezelf) lief!

Van daaruit ligt de wereld open om je liefde te delen.