De pianist ~september 2019
Toen ik muziek mocht kiezen voor in de MRI vroeg ik om iets met een piano.
Dat werd het niet maar het was wel redelijk rustgevend voor dat moment. Ik laat het allemaal maar ‘gewoon’ over mij heen komen dacht ik, maar dan lig je ineens in die tunnel en je gedachten gaan terug in de tijd. Ondanks de koptelefoon hoor je het onmiskenbare dreunende geluid en ineens ben ik weer daar …
Toen zat ik achter de tunnel zodat het minder eng zou zijn voor Sylvan, en hield ik zijn hoofdje vast.
Een jaar later was ik daar weer, dezelfde plek.
Sylvan was inmiddels overleden en mijn (veel oudere) dochter lag nu in deze tunnel omdat ze soortgelijke klachten had … en het was onmogelijk, maar toch.
Ik zucht nog maar eens diep en probeer stil te liggen. In mijn gedachten verdwijn ik in een liefdevol moment en net als mijn lippen zich krullen tot een glimlach hoor ik ‘de MRI is klaar, ik kom u halen’. Dat was het. Ik kleed mij weer om en loop naar de hal waar ineens prachtige tonen uit een piano komen ‘toch piano’, grijns ik.
De zwart-witte toetsen toveren de mooiste kleuren tevoorschijn, mijn glimlach wordt groter, en mijn hart warmer.
Ik haal een kop cappuccino en zoek een plekje, het is best druk zo op de vroege morgen maar het lukt nog net. Het blijkt een goede plek, want ik heb zicht op de piano en de man die hem bespeelt. Het is een mooi schouwspel want er gebeurd van alles om hem heen waar hij geen idee van heeft.
Zo staat er iemand te filmen, waar weer iemand anders op af loopt. Ik kan uit de bewegingen opmaken dat de man terecht gewezen wordt en ik zie hem verontschuldigend gebaren dat dat filmpje bedoeld is voor zichzelf maar de andere man accepteert dat niet zomaar.
Terwijl zij bakkeleien lopen er mensen voorbij.
Ik zie een jonge vrouw die haar beide handen op de keel houdt en een verschrikte blik heeft.
Een mooie ballon bij een huppelend klein meisje. Een koerier met ‘iets’ in een koelbox en vooral heel veel mensen die met hun mobiel bezig zijn. Heel af en toe loopt er iemand naar de pianist om hem aarzelend en snel een complimentje te geven, en dan vlug weer weg. Ook dat bezorgd mij een glimlach.
Ik verwonder mij want ‘wauw’ wat een verhalen lopen hier rond in al die mensen …
Blijdschap, verdriet, pijn, angst en zo kan ik nog wel even doorgaan, en het gaat maar door en door zonder dat ze de ander zien. Zelfs zonder dat ze zien dat er iemand achter de piano zit om voor hen te spelen. Als de laatste noten verdwijnen besluit ik dat het ook voor mij tijd is om weer te gaan, weer een bijzondere ervaring verder in mijn levensverhaal.
Met dank aan de pianist.
Reacties
De pianist ~september 2019 — Geen reacties
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>