Leestijd: 3 minuten

Toen de ziekte Sylvan meer in zijn greep kreeg kroop het onvermijdelijke ook steeds dichterbij. 

Hij zou dood gaan.

Hoezeer ik daar ook niet over na wilde denken, des te meer drong het zich op. Die optie van niet nadenken was er gewoonweg niet. Dus bij vlagen drong het tot mij door dat ik iets nodig zou hebben … Iets wat zou zorgen dat ik hem altijd zou herinneren.

Ik voelde de onrust dat ik hem niet voor me zou kunnen halen, dat ik me hem niet meer kon herinneren. 

De warmte van zijn lichaampje die ik dan niet meer tegen mij aan gedrukt voelde… Maar ook dat ik zijn geur kwijt zou raken.

Toen ik dat dacht rook ik aan hem. Ik maakte wat gekke snuffel geluiden en “knabbelde” met mijn lippen wat in zijn nek. Daardoor moest hij zo vreselijk lachen dat hij er van schudde, je herkent het vast wel. Een mooi moment wat je eigenlijk wil bevriezen in de tijd zodat je het later weer op kunt halen. 

Zo besefte ik dat hij eigenlijk geen duidelijke geur had. 

Zijn kleding rook wel naar mijn wasmiddel maar dat was geen specifieke “Sylvan” geur. Ik overdacht wat ik nou precies wilde vinden. Sylvan hield ervan als je tegen hem zei dat hij er mooi uit zag. Zo had hij eens nieuwe sokken nodig. Eigenlijk waren ze helemaal niet bijzonder. Toch kon hij dan reageren alsof hij net een cadeautje uitgepakt had met een “oh, dit zijn echt hele mooie, dank je wel!” Om ze vervolgens glunderend aan te passen.

Als zijn haartjes netjes gekamd waren en ik zei daar wat van dan was hij heel trots.

En ineens wist ik het! 

Wat nou als ik baby haarlotion voor hem zou kopen? Dat is immers een geur die altijd beschikbaar is. Grotere kinderen gebruiken dat niet meer en dus zou ik het niet zo snel bij een ander kind tegen komen. Wel eventueel bij baby’s maar dan ruikt het echt anders. Het enige “probleem” wat ik nog had was dat Sylvan erg goed kon lezen. Het woord “baby” past natuurlijk helemaal niet bij een stoere vent van bijna zes. Daarbij moest hij de geur ook nog lekker vinden.

Zo smeerde ik zijn haartjes in zonder dat hij het flesje zag, gewoon even om te testen. Op mijn “nou ga ik snuffelen hoor” moest hij lachen en hij vondt het zelfs heerlijk ruiken. Het flesje bleek helemaal geen probleem te zijn, behalve de ingrediënten dan. Die waren nog best moeilijk … Al zijn aandacht ging naar het lezen en niet naar het woord “baby”.

Ik had voor mezelf besloten dat ik alleen op de betere dagen de haarlotion in zijn haartjes zou doen. 

Juist op die dagen wilde ik proberen om nog meer blije momenten creëren. Nu ik het zo beschrijf besef ik extra hoe belangrijk dit geweest is. In het proces wat je doorloopt komt onherroepelijk het moment dat je afscheid moet nemen. Je hebt iets nodig om je aan op te trekken. Iets wat je de vreugde doet herinneren en de warmte in je hart wakker houdt. 

Het zorgt voor ontroering, en voor warme tranen …

Het kan dus zomaar gebeuren dat ik haarlotion in mijn haar smeer op Sylvans  verjaardag of sterfdag. Of gewoon op de momenten dat ik hem nog tastbaarder wil maken …

Geuren worden normaal gesproken onbewust opgenomen door ons geheugen.

Met fresia’s heb ik bijvoorbeeld een negatieve associatie en van de geur van gemaaid gras wordt ik juist blij. Ik heb mezelf geleerd mijn geheugen hierin bewust te programmeren. Zo heb ik voor mezelf later een fijne nieuwe parfum gekocht. Deze gebruikte (en gebruik) ik vooral op momenten die voor mij vreugdevol zijn. 

Het gevolg daarvan is dat als ik wel in een dip terecht kom ik deze geur juist weer kan gebruiken om een fijner gevoel op te roepen.

Het zijn steeds kleine positieve zetjes die je jezelf op die manier geeft. Zetjes die het leven weer kleur geven.

Lees ook: