Leestijd: 2 minuten

“Wat zijn we toch een fantastisch rijk land”. Met alles wat kan en mag en met al onze vrijheden, en het is waar, we kunnen en mogen heel veel. Toch kiezen we er blijkbaar voor om die rijkdom te transformeren tot armoede.

Armoede?

Maar we hebben toch zovele mogelijkheden? Inderdaad die hebben we, maar ‘hebben’ begint te veranderen in ‘hadden’. Achteloosheid en vanzelfsprekendheid zorgen ervoor dat ons zorgstelsel stelselmatig aan het afbrokkelen is. We lijken het zelfs ‘normaal’ te vinden dat we de wereld waarin wij leven zo verstoren dat het zich tegen ons keert. Wat is er gebeurt met het respecteren van je leefomgeving en daar liefdevol voor te zorgen, of met dankbaarheid daarin te verblijven?
De tweedeling die landelijk ontstaan is, mensen die elkaar uitschelden of bedreigen omdat je niet hetzelfde denkt.

Zelfs de overgang tot fysiek geweld om je mening bij te staan word ingepakt want “het hoort er nou eenmaal bij tegenwoordig”.

Op het moment dat deze grenzen verdwijnen, als respect aan het verdwijnen is… als geaccepteerd wordt dat we zo met elkaar omgaan dan is dat armoede.

Het hoort er niet bij en het mag er ook nooit bij gaan horen!

Onze vrijheden zorgen ervoor dat grenzen steeds verder verlegd worden, tot ze zo ver weg liggen dat ze onzichtbaar zijn.

Noodbrieven, petities, mensen uit ‘het veld’ die aan de alarmbel blijven hangen, ‘overheid, doe iets’! Maar de overheid zwijgt, want in de rijkdom zit de arrogantie dat het zichzelf wel oplost.

Newsflash! Dat gebeurt dus niet.

Niet voor je leefomgeving zorgen en zelfs niet voor elkaar, dat komt ons uiteindelijk heel duur te staan. Als je in een rijk land uiteindelijk niet meer terecht kunt voor goede zorg, groepen niet gezien worden en we ziende blind geworden zijn. Als we accepteren wat onacceptabel is en als we het maar voor vanzelfsprekend aannemen dat we altijd toegang hebben en denken alles te kunnen maken…

Die arrogantie zorgt niet alleen voor het ondermijnen voor het maatschappelijke systeem maar voor een armoede die nog generaties na zal klinken.
We zwakken onszelf als bevolking af, geestelijk en lichamelijk en in plaats van een grens neer te leggen stappen we er overheen.

In dat geval kiezen we er blijkbaar voor om in een rijk land armoede te laten heersen.

We kunnen wachten op leiderschap wat gaat vertellen welke kant we op moeten. Maar we kunnen ook in de spiegel kijken en gewoon beginnen met ons eigen gedrag aan te passen.