Leestijd: 2 minuten

Ik heb het al zo vaak gehoord, “wat zijn we toch een fantastisch rijk land”.

Met alles wat kan en mag en met al onze vrijheden, en het is waar, we kunnen heel veel.

Toch kiezen we er blijkbaar voor om die rijkdom te transformeren tot armoede.

Armoede? Maar we hebben toch zovele mogelijkheden? Inderdaad die hebben we, maar ‘hebben’ begint te veranderen in ‘hadden’. Achteloosheid en vanzelfsprekendheid zorgen ervoor dat ons zorgstelsel stelselmatig aan het afbrokkelen is en er is geen overheid die een poot uitsteekt.

De tweedeling die landelijk ontstaan is, mensen die elkaar uitschelden. Zelfs de overgang tot fysiek geweld om je mening bij te staan word ingepakt want “het hoort erbij”.

Op het moment dat die grens verdwijnt, als respect aan het verdwijnen is…

Als het acceptabel is geworden dat we zo met elkaar omgaan dan is dat armoede.

Onze vrijheden zorgen ervoor dat grenzen steeds verlegd worden, tot ze zo ver weg liggen dat het beleid stuurloos is geworden.

Noodbrieven, petities, mensen uit ‘het veld’ die aan de alarmbel blijven hangen.

‘Overheid, we gaan koppie onder, help!!!

Maar de overheid zwijgt, want in de rijkdom zit de arrogantie dat het zichzelf wel oplost. 

Newsflash! Dat gebeurt dus niet.

De zorg laten stikken omdat ze hun post toch niet verlaten komt ons uiteindelijk heel duur te staan.

Als je in een rijk land niet meer terecht kunt voor goede zorg omdat zorgverleners bezwijken onder het gewicht.

Als we vergeten om te zorgen voor degene die ons verzorgen. 

Als we het maar voor vanzelfsprekend aannemen dat we altijd toegang hebben.

Die arrogantie zorgt niet alleen voor het ondermijnen voor het maatschappelijke systeem maar voor een armoede die nog generaties na zal klinken.

We zwakken onszelf als bevolking af, geestelijk en lichamelijk en in plaats van een grens neer te leggen stappen we er overheen.

We kiezen er blijkbaar voor om in een rijk land armoede te laten heersen.