Leestijd: 6 minuten

26 november 2020 | Onzekere tijd

Er zijn veel mensen die een dierbare verloren zijn, de feestdagen voelen dan ook anders.

1 november 2020 | S.O.S

Het was een lastige deze keer want er gebeurde van de week zoveel! Helaas is er ook nu nog verdeeldheid en dan komt toch even het moment dat ik vast liep qua inspiratie. Het aantal besmettingen loopt terug en dat gaat redelijk gelijk op met (alweer) een storing bij de GGD. Ik las ook dat de getallen in de verpleeghuizen niet meegenomen worden en er harde klappen vallen, zo ook aan de kant van de zorgverleners… Tegelijkertijd blijft het kabinet maatregelen opschorten in de hoop dat de curve echt aan het zakken is en lijkt ze de alarmbellen vanuit de zorg naast zich neer te leggen.


Het is in mijn beleving een inschattingsfout om de economie boven de gezondheidszorg te stellen. Mensen zijn in staat om forse klappen te incasseren en zij zullen altijd weer nieuwe manieren vinden om op te staan. We zijn een enorm creatief volk en wel degelijk in staat om situaties om te buigen. Maar het verlies van werk en inkomen is niet te meten met het verlies van gezondheid, wat onvervangbaar is..

24 oktober 2020 | Vandaag

Wat mij betreft is het overheidsbeleid en gedrag van nog teveel mensen niet meer uit te leggen naar zorgverleners. Zij worden ongelofelijk zwaar belast en daarom maak ik een diepe buiging.

18 oktober 2020 | Laat maar vallen

Zoveel mensen, zoveel meningen. Eindeloze discussie’s en zelfs bedreiging en geweld richting zorgpersoneel.

12 oktober 2020 | Kan het later?

De druk bij iedereen die met de zorg verbonden is loopt hard op. Het lijkt alsof de regering in slow motion reageert waar de zorg schreeuwt om actie…

4 oktober 2020 | Waar is Nederland?

Helaas is de tweede golf waarheid geworden en juist nu iedereen zijn schouders er onder zou moeten zetten zie je dat er verdeeldheid heerst. Vanuit de zorgverleners hoor ik dat er angst is, dat ze moe zijn en dat ze zich in de steek gelaten voelen. Alle reden om een nieuw gedicht te schrijven.

Tijdens de uitbraak van Covid-19 of Corona in 2020 heb ik 13 weken aaneengesloten gedichten geschreven.

Laatste update 26-8-2020

De mensen die door hun werkzaamheden direct in de vuurlinie stonden hadden het extra zwaar. Er gebeurde heel veel en tegelijkertijd veel te weinig. Zorg is een groot begrip en het moge duidelijk zijn dat iedere tak van belang is omdat anders de rest niet kan functioneren! De discussie’s gingen dan ook werkelijk alle kanten op en daar waar men aan de ene kant een strijd voerde die niet alleen lichamelijk uitputtend was maar ook geestelijk flinke schade achter liet, vonden vele aan de andere kant het maar lastig om de opgelegde maatregelen uit te voeren. Aan de ene kant woon ik op een plek waar niet zoveel gebeurde en er weinig mensen in de directe omgeving getroffen waren.

Aan de andere kant ken ik een aantal dierbare mensen in de zorg die wel moesten dealen met een totaal nieuwe wereld en dat vraagt behoorlijk veel van een mens. Hen en vele anderen wilde ik een hart onder de riem steken door ze te ondersteunen met deze gedichten, want wat heb je aan applaus als men vervolgens de regels aan de spreekwoordelijke laars lapt? Of wanneer je de held genoemd wordt, totdat er betaald moet worden?

Het is een roerige tijd waarin niets meer is zoals het was, en misschien is dat maar goed ook.

De vraag aan mezelf; moet ik eigenlijk ook iets vinden van alles wat er gezegd en geschreven wordt over het Corona virus, want er gebeurd wel wat. Het moet niet maar het is op z’n minst een moment van verstilling waard om eens over na te denken. Binnen ‘no time’ wordt er veel lamgelegd, we worden continu geïnformeerd en de maatregelen liegen er niet om.Inlands wordt deel voor deel gesloten, de wegen worden stiller, de lucht ook. De media niet, die schreeuwen steeds harder en bij veel mensen is het het gesprek van de dag. Waar de één spreekt over “een wereld die vergaat”, lacht de ander die weer uit, want “wat een onzin, iedereen is stapelgek aan het worden”. Het gezonde verstand lijkt hier en daar een deukje op te lopen.

Stel je eens voor dat je ergens boven de aarde hangt en dan kijkt naar wat er nu gebeurd.

Als ik mij dat voorstel dan kan ik zien dat het ‘a global problem’ is, wat al aangeeft dat we als mens ondergeschikt zijn aan hetgeen wat plaats vindt. Een virus die land voor land lam legt, die ieder ras raakt en elke kleur beroerd.. geen rekening houd met grenzen of meningen en zich niet zomaar laat ‘ontwapenen’. Een virus de je de lucht ontneemt als hij werkelijk toeslaat, daardoor angst zaait dat je een ieder die je lief is kunt besmetten of zelfs verliezen.

Wow, hier gebeurt wel wat!

Kijkend naar Corona heeft het je misschien iets te vertellen, heeft het de mensheid iets te vertellen… Het laat zich alleen indammen als we informatie delen en we van land naar land en van mens naar mens de handen ineen slaan. Niet letterlijk natuurlijk, want dat levert besmettingsgevaar op.

Als we niet langer afgezonderd zijn maar betrokken. Dat we niet alleen zien, maar ook handelen.

Vanuit de Oosterse geneeskunde wordt vertelt dat de longen verdriet vertegenwoordigen, daar mag je van alles van vinden maar we kunnen er op z’n minst eens over nadenken. Is het eigenlijk niet heel verdrietig hoe mensen veelal met elkaar omgaan? Stel je voor dat we dan toch nog eens goed in de spiegel kijken en het ego eens aan de kant zouden kunnen zetten voor datgene wat er écht toe doet… Wat zie je dan als je afgezonderd bent? Wat heb je dan werkelijk nodig?

Laat Corona ons niet zien dat we menselijkheid vergeten waren en maakt het niet duidelijk dat dat het enige is wat we uiteindelijk nodig hebben? Is dat niet de weg die we in moeten slaan om de puinhoop die het nu aanricht, straks weer te herstellen?

Schade is alleen schade als we er niets van leren.

Met z’n allen zou het toch moeten lukken.

#Coronavirus

Al jaren is Henriëtte Scharphof mijn rechter (en mijn linkerhand) als het om de creatie’s gaat. Zonder haar inzet zouden de gedichten echt anders over komen, want het lukte haar nog altijd om steeds een mooie passende achtergrond te maken (al heeft ze mij meer dan eens ‘achter het behang geplakt’.)

Dus lieve Henriëtte, dankjewel!

Mooie mensen
Niet thuis
Een moment
Dichterbij dan ooit
Een sprankeling
Losse eindjes
Geborgen
Verandering
De medaille
‘Onze helden’
Afstand

Reacties

Coronaspecial 2020 — Geen reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>