5 Jaar later ~ april 2022
Vandaag is het 19 april en precies 5 jaar geleden dat Sylvan overleden is. Hij zou het mooi gevonden hebben dat hij steeds ter sprake komt. Als eersteklas dondersteen wilde hij altijd precies weten hoe alles zat. Hij was heel ongeduldig en wist precies wat hij wilde en vooral ook wat niet. Wij noemden hem dan ook wel eens een zevenkoppige draak. Anderzijds kon hij je ook met zijn prachtige bruine twinkelende oogjes om zijn vinger winden. Hij was enorm leergierig alsof hij wist dat hij niet veel tijd zou hebben… Terwijl ik dit schrijf voel ik tevredenheid.
Hij was alles wat hij kon zijn namelijk een mens met een duidelijk karakter maar boven alles een prachtig kind.
Je zou het niet zeggen, of misschien ook wel want vijf jaar met-zonder Sylvan is een kruising tussen de ‘hemel en de hel’.
Het is wel een mooie rommelige zin die overeenkomt met hoe het ging want mijn week kroop voorbij.
Ik probeerde een aantal dagen de storm in mij te trotseren. Een storm die trekt en duwt zonder richting te geven. Nogal vermoeiend en eerlijk gezegd ook nogal irritant. Volgens mij kun je het het beste vergelijken met allerlei verkeerde ingrediënten met als resultaat een ingezakte en smakeloze taart. Ik voegde hier in mijn hoofd “net als ik dus” aan toe en moest wel om mezelf lachen. In deze modus werkt enig sarcasme in combinatie met zelfspot echt het allerbeste.
Soms valt het dus niet mee, en dat mag.
Het blijft een proces wat bij mijn leven is gaan horen. Een proces wat mij steeds weer leert te voelen, kijken, vasthouden en loslaten en mijn hart zowel met diep verdiet als liefdevolle vreugde beroert. Terug naar nu: nu voel ik vooral vreugde om de roze bloemen van de prunus die echt overal vol in bloei gekomen zijn. Precies op tijd, wat ze misschien altijd wel deden maar het viel mij niet zo op. Nu kijk ik er elk jaar naar uit, het verzacht het scherpe randje, mengt het bitter met het zoet. Hij hield zo van roze …
Verdriet omdat de emotie van de nacht waarin Sylvan overleden is met niets te vergelijken is, ‘het’ heeft zich in mij verweven. We worden ouder, 5 jaar nu en we hebben elkaar leren accepteren. Als een baby geboren wordt moet het anders ademen nadat de navelstreng doorgeknipt is.
Ik heb anders leren leven nadat Sylvan stopte met ademen, mijn leven is niet gestopt bij zijn dood, het vormt mij terwijl ik leef.
Mooi dat sommige dingen niet maakbaar zijn maar zo kunnen ontstaan, dat je ze alleen met heel je hart kunt voelen.
Liefde in al haar schoonheid voor hem, maar ook voor mij.
En groet, altijd van hart naar hart, maar ook van ziel naar ziel.
Voor altijd.
❤️
Lieve Suzanne,
Leef je dag vandaag
Met de roze bloemen
Weet dat de scherpe randen ronder worden
Weet dat liefde niet verdwijnt
Maar altijd bij je blijft en overwint.
Liefs
Trix
Mooi geschreven Suus, ik denk aan jullie en aan Sylvan.
xxx
Marja
Lieve Suzanne,
Als de dag van gisteren,
Zie ik je vechten voor een waardig leven en afscheid voor Sylvan.
Als de dag van morgen,
Zie ik je krachtiger worden, een boodschap uitstralen en je verdriet omzetten in liefde.
Zet hem op!
Mooi geschreven Suus, zoals jij de woorden kiest die jouw gevoel, stemming weergeven. Verdriet mag er zijn, maar merk dat vreugde en liefde sterker worden.
Christi
Pyn en verdriet geven litekens in begin zyn ze vers en in de loop van de tyd vervagen ze maar opeens roeren ze zich vaak door een speciale datum of gebeurtenis en je hele leven kryg je en moet je ze verzorgen en waarmee jy je litekens verzorgd? Moet jezelf uitvinden, een strandwandeling muziek en met verzorgde litekeens kun je beter leven succes
Lieverd, dit kan jij als geen ander. Rake woorden voor een niet in woorden te vatten gevoel. Wat een emotie in al die ellende. Sylvan zal trots zijn, dappere jij.